ՀԵՐՄԻՆԷ ԱՒԱԳԵԱՆ
ՈՒԶՈՒՄ ԵՄ
Ուզում եմ
երջանկութիւնը
տաք վերմակ լինի,
ծածկուեմ ու քնեմ,
չմտածեմ, որ դրսում դեկտեմբեր է
ու դաժան ձմեռ է լինելու…
Ուզում եմ
երջանկութիւնը էն իմ սիրած Continue reading “Բանաստեղծութիւններ”
ՀԱՅՈՑ ՊԱՏՄՈՒԹԻՒՆ
ՎԵՀԱՆՈՅՇ ԹԵՔԵԱՆ
Փափուկ արեւներ
Փափուկ լուսնահար արեւներ
Լուսնահար, դեղնախայտ սենեակներ։
Աղմկոտ մթութեան կաթիլները հաւաքած
ծովե՜ր ծովե՜ր կը շինէի.
Մեծհայր մեծմայր ամենքս մէկ՝ Կիրակի կէսօրէ ետք
Կանաչ պատերով սենեակի քիլիմին վրայ կեդրոնացած Continue reading “ՀԱՅՈՑ ՊԱՏՄՈՒԹԻՒՆ”
ԿԱՊՈՅՏ ՈՒ ԴԵՂԻՆ
Ռ. ԽԱԺԱԿ
կապոյտ ու դեղին,
կապոյտ ու դեղին,
աշխարհը դարձած է
կապոյտ ու դեղին:
հեռատեսիլը կը բանամ՝
կապոյտ ու դեղին:
համակարգիչիս մէջ՝ Continue reading “ԿԱՊՈՅՏ ՈՒ ԴԵՂԻՆ”
ՔԵՐԹՈՒԱԾՆԵՐ
ԵՐԱԶԻԿ ՅԱՐՈՒԹԻՒՆԵԱՆ
ԱՂՕԹՔ
Եւ եթէ նորից ջրհեղեղ լինի,
Եւ նորից փրկուի ոմն մի Նոյ,
Եւ նորից կառուցուի ինչ-որ մի լաստ,
Այն նորից իջնելու է Արարատի գագաթին։
Որովհետեւ
Դա մշտահունչ առասպելն է
Ապականուած աշխարհի սրբացման,
Յոյսի եւ ապաշխարանքի… Continue reading “ՔԵՐԹՈՒԱԾՆԵՐ”
ԲԱՌԸ
ՌԱԶՄԻԿ ԴԱՒՈՅԵԱՆ (1940-2022)
Ինչպէս արեւի շողը բռնելով,
Կենդանանում է թրթուրը քնած
Եւ խլրտում է տաքուկ փոշու մէջ,
Այդպէս Հանճարի ճառագայթի տակ
Արթնանում Բառը
Եւ տաք խլիրտով
Շարժւում է դեպի յաւիտենութիւն:
Զգացմունքների խեղդող ալիքից
Բառն ինքը, ահա, Continue reading “ԲԱՌԸ”
ԵՏԱԴԱՐՁ
ՌԱԶՄԻԿ ԴԱՒՈՅԵԱՆ (1940-2022)
Որքան էլ դաժան խնդիրներ դնի
Կեանքը անողոք,
Ես չեմ ցանկանում, որ Քեզ հետ,
Տէ՛ր իմ,
Իմ այս զրոյցը համարես բողոք. —
Իմ հարցումներից ոչ մէկին ոչ մի
Պատասխան չեղաւ, Continue reading “ԵՏԱԴԱՐՁ”
Քերթուածներ
ԺԱՆՆԱ ԲԵԳԼԱՐԵԱՆ
Ոչ մի ձայն
այլեւս
չի հասնում ինձ
ու չի հասնելու։
Այս համատարած
աղմուկների մէջ
վերստին յայտնուել եմ
Մսրայ Մելիքի
անտակ հորի մէջ։
Ես ժամանակի
ցինիկ ստերում
մի աններելի
միամտութեամբ
ու անսթափութեամբ
տրուել եմ Continue reading “Քերթուածներ”
Քերթուածներ
ՅԱՐՈՒԹԻՒՆ ՊԷՐՊԷՐԵԱՆ
*
Բեւեռային գիշե՞ր է սա,
ուր ինկած ենք արիւնլուայ:
մութին՝ ձայներ աղաղակող,
սակայն կարծես լսող չկայ:
Գարշապար մը գլխուդ վրայ
կը փորձէ քեզ միշտ մղել վար,
սակայն անվերջ կ’ընդդիմանաս Continue reading “Քերթուածներ”
ԾՆՈՒԵԼ ԵՄ… եւ այլ քերթուածներ
ՆՈՐԵԿ ԳԱՍՊԱՐԵԱՆ
Արցախում, ժայռի պարանոցից կախուած մի գիւղ կայ, անունը՝ կարեւոր չէ: Քանի տարեկան է, չգիտեմ, բայց հայրս ծնուել է այնտեղ, պապս էլ, պապիս պապն էլ, պապիս պապի պապն էլ: Հաշուէք, տեսէք ինչքան է ստացւում, եթէ, ի հարկէ, հետաքրքիր է: Գիւղի կէսը մենք էինք, ուզում եմ ասել՝ մեր գերդաստանը, հօրս ասելով՝ մեր ցեղը, միւս կէսը՝ միւսները: Եւ մենք գիւղի վերեւում էինք, ժայռը, որ ասում եմ, հէնց այդ ժայռի ամենավերեւի տեղը: Եւ այնտեղ էլ հօրս պապը՝ Գասպարեան Մարտիրոսը, տուն է շինել, երկյարկանի, գեղեցիկ, հաստ պատերով՝ տանիքին փռելով հօրս տատի նախշուն հայեացքը: Եւ երբ մի օր պապիս հարցրել եմ՝ ինչու՞ է տունն այդքան գեղեցիկ, պապս տաք ժպտացել է՝ որովհետեւ այնտեղ ծնուելու էիր դու: Եւ ես, Մարտիրոսի հպարտութեան հասած քաղցր պտուղները գիւղով մէկ բաժանելու համար, հէնց այդ տանն էլ ծնուել եմ: Յիշում եմ, աշուն էր, բայց կարգին, տեղը տեղին ձիւն էր եկել: Չէք հաւատայ, բայց այդ օրը համարձակուել եմ նաեւ բանաստեղծութիւն էլ գրել. Continue reading “ԾՆՈՒԵԼ ԵՄ… եւ այլ քերթուածներ”
ՈՒԶՈՒՄ ԵՄ
ՀԵՐՄԻՆԷ ԱՒԱԳԵԱՆ
Ուզում եմ երջանկութիւնը
տաք վերմակ լինի,
ծածկուեմ ու քնեմ,
չմտածեմ, որ դրսում դեկտեմբեր է
ու դաժան ձմեռ է լինելու…
Ուզում եմ երջանկութիւնը էն իմ սիրած
կօշիկը լինի, որ իսկական կաշուից է,
որ ինչքան էլ հագնում եմ, չի մաշում…
Ուզում եմ երջանկութիւնը իմ սիրած
ականջօղի պէս ամեն օր կրել,
այդպէս գնալ աշխատանքի,
քնելիս չհանել, չդնել մահճակալիս մօտ… Continue reading “ՈՒԶՈՒՄ ԵՄ”