«Հորիզոն գրական»ի փետրուար 2023-ի թիւի նիւթերը կը գտնես այս կայքէջին վրայ, իսկ տպագրեալ թիւի ելեկտրոնային տարբերակը կրնաս ունենալ հետեւելով այս կապին։
Բարի ընթերցում։
Արհաւիրք — մարդոց եւ ընդերքի հարուածներուն միջեւ
ՔՐԻՍՏ ԽՐՈՅԵԱՆ(*)
Պէյրութ, 7 փետրուար 2023
Օրուան վերջը տուն գալ, դուրսի հագուստները հանել, փոխուիլ, լուացուիլ եւ անցնիլ անկողին: Հերթականօրէն բանալ բջիջային հեռաձայնի քանի մը կիրառոյթներ, ստուգել օրուան նորութիւնները, պատասխանել քանի մը հոգիի նամակներուն, ապա փակել հեռաձայնը, անջատել անոր ձայնը, դնել քիչ մը հեռուն ու քնանալ. այս դարու Continue reading “Արհաւիրք — մարդոց եւ ընդերքի հարուածներուն միջեւ”
Հիմա արդէն
ԽԱԺԱԿ ԱՅՆԹԱՊԵԱՆ
Գիւղը ի՞նչ է , ես չգիտցայ
Հողը ի՞նչ է ,չհասկցայ…
Գիւղը ի՞նչ է, որո՞ւն պէտք է ,
Հողը ինչո՞ւ այս աստիճան պահանջկոտ է…
Որքան պիտի դեռ այս հողը քրտինք ծծէ,
Որքան պիտի դեռ այս հողը արիւն խմէ,
Որ գոհանայ իր պահանջքը Continue reading “Հիմա արդէն”
ՀԵՐՄԻՆԷ ԱՒԱԳԵԱՆԻ «ՃՌՌԱՑՈՂ ԼՌՈՒԹԻՒՆ» ՇԱՐՔԸ
ՆԱՆԱՐ ՍԻՄՈՆԵԱՆ
Բանասիրական գիտութիւնների թեկնածու
Հերմինէ Աւագեանի «Վազում եմ, սպասի՜ր…» պատմուածքների ժողովածուն պայմանականօրէն բաժանուած է երեք բաժինների՝ «Ճռռացող լռութիւն», «Յաջորդ կանգառը՝ մանկութիւն» եւ «Ժպի՜տ, նկարում եմ» վերնագրերով։
Արձակագիր Հերմինէ Աւագեանի լեզուն պարզ է, անմիջական։
Թւում է՝ բարձրաբերձ լեռներից սկիզբ առնող զուլալ աղբիւրի ջուր ես խմում, խմում ու չես յագենում։ Ուզում ես անվերջ կարդալ նրա Continue reading “ՀԵՐՄԻՆԷ ԱՒԱԳԵԱՆԻ «ՃՌՌԱՑՈՂ ԼՌՈՒԹԻՒՆ» ՇԱՐՔԸ”
ԿՈՆՖԵՏՆԵՐԸ ՄՆԱՑԻՆ ՀԵՌՒՈՒՄ
ՀԵՐՄԻՆԷ ԱՒԱԳԵԱՆ
Հարցնում եմ.
—Կոնֆետ կ՚ուտե՞ս:
—Չէ՛, շատ եմ կերել, էլ չեմ ուզում:
—Բայց ե՞րբ ես կերել, չեմ նկատել:
—Հա՛, չես նկատել։
Յետոյ նայում եմ աչքերին: Աչքերի մէջ ամպեր կան, բայց նա փորձում է ժպտալ: Continue reading “ԿՈՆՖԵՏՆԵՐԸ ՄՆԱՑԻՆ ՀԵՌՒՈՒՄ”
Կարդալով Հերմինէ Աւագեանի «Վազում եմ, սպասի՞ր…» հատորը
Տաթեւ Թամրազեան(*)
Երազի միջով հեղինակը հիմա պիտի ուղեկցի մանկութեան պատկերասրահով։
«Ի՞նչ ենք շահելու դրանից»։ ՉԷ՞ որ յիշողութիւնները գուցէ պիտի ցաւ պատճառեն յաճախ եւ կամ պիտի արցունք բերեն։ «Ճանապարհը չհասնելու մէջ է նաեւ գեղեցիկ։ Կարեւորը՝ ոչինչ չկորցնես»։
Եւ մենք ոչինչ չենք կորցնում այս գունազարդ պատկերասրահով շրջելիս։ Կտաւներից վայրի խնձորի, ալիւրի, հող ու ջրի, սուրբ հողի հոտ ու համ է գալիս։ Պատերազմը չի սկսւում մի պատմուածքում եւ Continue reading “Կարդալով Հերմինէ Աւագեանի «Վազում եմ, սպասի՞ր…» հատորը”
ԲԱՅՑ ԴԱՐՁԵԱԼ ՀԱՅԱՍՏԱՆԸ ԿԸ ԿԱՐՕՏՆԱՅԻ…
Վահէ Թղլեան
Դէպի Հայրենիք առաջին այցելութիւնս չէր։
Յաճախ գտնուած եմ Հայաստան, բայց այս անգամուան նման զգացումներ ու յուշեր չեմ ունեցած։ Չեմ գիտեր ինչու այս անգամ տեսակ մը անբացատրելի շաղախուածութիւն կը զգամ Հայոց պատմութեան հետ:
Փորձենք հասկնալ ։ Continue reading “ԲԱՅՑ ԴԱՐՁԵԱԼ ՀԱՅԱՍՏԱՆԸ ԿԸ ԿԱՐՕՏՆԱՅԻ…”
Եգիպտականք (Զ)
Արմենակ Եղիայեան
Մեհենագրական արուեստը
(Եգիպտացիք ինչպէ՞ս կը յղանային գիրը)
Այս հարցին պատասխանելէ առաջ ի մտի ունենանք գրողական այն համամարդկային ճիգը, որ կը կայանայ խօսքը, աւելի ճիշդը՝ անոր բառերը, հնչիւն առ հնչիւն արձանագրելու մէջ: Երբ, օրինակ՝ կը լսենք «ծառ», ապա ի մի կը կցենք նշանագրեր կամ տառեր, որոնք յաջորդաբար կը նշեն ծ, ա, ռ հնչիւնները՝ ունենալու համար ծառ բառը: Continue reading “Եգիպտականք (Զ)”
Խղճի խոստովանութի՞ւն, ճակատագի՞ր, թէ պարզապէս սիրավէպ
ՎՈՎԱ ԱՐԶՈՒՄԱՆԵԱՆ
Մարդու էութեան ամենախորքային բացայայտումների նպատակադրմամբ պէտք է բացել հայ ժամանակակից եզակի կին արձակագիրներից Մարգարիտ Տէրանցի «Սէր լուսնեզրին» վէպը: Հեղինակի գրիչը պրպտում է մարդկային ճակատագրերի լուսանցքներում, ձեւաւորում ինքնուրոյն մտածողութիւն եւ հաղորդում հետաքրքիր կառուցուածքային բովանդակութիւն: Արձակագիրը չի վախենում երեւոյթների մեծութիւնից, դրանց ներկայացնելու ինքնատիպ կարողութիւնն իսկապէս իր գրականութեան կարեւոր հիմնասիւներից է: Մարգարիտ Տէրանցն իր արձակի համար կարեւորում է ժամանակը, իրավիճակը եւ խորութիւնը: Հէնց այս երեք Continue reading “Խղճի խոստովանութի՞ւն, ճակատագի՞ր, թէ պարզապէս սիրավէպ”