Դաւիթ Միքայէլեան
Անյայտութեան ճամբան թէ ուր կը տանի
Չգիտեմ՝ ոչ ես,
Ոչ էլ՝ բախտակիցներն իմ:
Մինչեւ հրաշքով կը վերադառնանք,
Ստիպուած ենք
Կառչել աշնան փէշերից,
Արցախիս
Գունեղ հանդերին կարօտ,
Դատապարտուած ենք աստղերին խաբուել…
Գիշերներն անգամ
Արեւ ենք տենչում,
Որ ձմեռն յանկարծ շատ չերկարի…
Գարնան
Առաջին ծաղիկը բացուեց, թէ չէ,
Վստահ եմ,
Տէրը կ՚արթնանայ քնից,
Շուրջը
Ամայի դաշտեր կը տեսնի
Եւ կը հասկանայ՝ մեղքեր է գործել…
Քաոսի մէջ
Հեշտ չէ սեւը, սպիտակից ջոկել,
Ինչո՞ւ կեանքն այսքան
Դաժան է ու բիրտ,
Չիմանա՞նք
Յուդան ինչո՞ւ մատնեց մեզ,
Երբ ազնիւ էինք մեր պայքարի մէջ…
Չկայ զօրեղ մի ուժ,որ առաջնորդի,
Հօտը մնացել է անտէր ու մոլոր:
Յ.Գ
Կռունկների կանչը
Ականջիս հասաւ, թէ չէ,
Երամի հետ, հաստատ,
Տուն գնացողն ենք…
«Տունս մնաց հեռուներում» շարքէն