Հորիզոն շաբաթաթերթի գրական յաւելուածը
Պատմուածքներ
«Չնչին, ինչպէս Արարատին նետած քար
Ինչպէս անհաս Արարատին նետած քար… »:
«Նա գնում էր կրկին դէպի հեռուն այն լուրթ,
Դէպի լեառը անհաս ու վեհանիստ… »:
«Աշխա՛րհ անցիր, Արարատի նման ճերմակ գագաթ չկայ,
Ինչպէս անհաս փառքի ճամբայ…»:
Ե. Չ.
Ա
Մենք՝ բոլոր հայերս, մեր ծնուած օրից Արարատ ենք բարձրանում: Ու Continue reading “Արծուենի հայեացքով, հրեշտակի թեւերով լեռը”
ՆԱԶԱՆ Ա.
Դուռը զարնուեցաւ, յետոյ դռան զանգակին ձայնը լսուեցաւ, ապա դարձեալ դռան վրայ ձեռքի դանդաղ հարուածներ լսուեցան։
— Աղջի՛կս, դուռը բաց, մէկը կայ դռան ետին, — բարձրաձայն ըսաւ մայրս ներսի սենեակէն։
Դռան մէջտեղի փոքր ապակի պատուհանէն կնոջ մը գլխու շուքը կ՚երեւար։ Continue reading “Երէ՞կ էր, թէ՞ այսօր”
Նուազագոյնը որքա՞ն փոքր պէտք է ըլլայ արարած մը, որ կարեւորութեան արժանի ըլլայ։ Արդեօք ես չափազանցեցի՞ երբ ուշադրութիւնս օրերով փոքր սարդի մը վրայ կեդրոնացուցի … որ ոտքերէն երկուքը կորսնցուցած՝ խոհանոցիս գետինը կը ճեմէր եւ ինծի կը հետեւէր, պահ մը կը պահուըտէր, յետոյ կը յայտնուէր եւ կրկին ինծի կը հետեւէր։ Ես ստիպուած խոհանոցին մէջ շատ զգոյշ կը քալէի, Continue reading “ՍԱՐԴԸ”
Տարիներ առաջ, երբ դեռ անսասան թուացող Սովետական Միութիւնն էր, ես մեր տնօրէնի կարգադրութեամբ Մոսկուա էի գնացել դպրոցի համար գրենական պիտոյք ձեռք բերելու համար: Գործուղումս անյաջող էր: Վերադարձի տոմս էլ չունէի եւ երբ օդանաւակայանում, տոմս ճարելու յուսահատ փորձեր էի անում, մի հայ մարդ մօտեցաւ ինձ:
— Ներողութիւն եմ խնդրում անհանգստացնելու համար, — ասաց նա: Continue reading “ԵՍ ԴԵՐԱՍԱՆ ԵՄ”
Մասարայի ատեն է։ Մասարան հնձանն է, ուր խաղողէն ռուպ կը պատրաստուի։ Այգեկութքը Քեսապի շրջանին մէջ կը կատարուի սեպտեմբերէն սկսեալ ու մինչեւ գինին մթերելը հոկտեմբերի կէսը կը հասնի։ Մայրս կ՚ըսէր, թէ ես մասարայի ատեն ծնած եմ, օր ու ամիս չէր յիշեր: Հայրս գինիի խաղողը քամեր դրեր է կարասներուն մէջ. լուր տուեր են, թէ մանչ զաւակ ունեցար: Գինին կը նուիրէ օգնականներուն Continue reading “ՓԸՐՓՕ՜Ր… ՓԸՐՓՕ՜Ր…”
ԴԱԼԱՐ յուզուած վիճակի մէջ ընթրիքի սեղանը ձգեց եւ խոհանոց մտաւ։ Քանի մը վայրկեան ետք, մայրը իր մօտ գնաց հետաքրքրուելու թէ ի՞նչ պատահած էր։ Յասմիկ, որ խոհանոցն էր եւ իր հիւրերուն անուշեղէնի հիւրասիրութիւնը կը պատրաստէր, ինք ալ մտահոգուեցաւ թէ ինչո՞ւ Դալար նման վիճակի մը մէջ էր։ Մայրը աղջկան մօտ նստաւ եւ գրկեց զինք, իսկ Յասմիկ իր գտնուած Continue reading “ՀԻՄԱ ԱՅԼԵՒՍ ՈՒՇ Է”
Մեր գիւղում չկային պատահական անուանումներ, իւրաքանչիւր քարի, թեքուած ճանապարհի, կիսաաւեր տներով փողոցների համար կար խորհրդաւոր մի անուանում։ Պատահականութիւն չէր այստեղ ապրելը, իւրաքանչիւր մասնիկ ընտրուած պատմութիւն էր հեռաւոր գիւղի համար։ Մենք պաշտում ենք, հաւատում ենք երկնայինին, գիտեմ, որ ոչ ոք չի հաւատում դրան, քանզի պատարագների յաճախ չենք գնում, բայց այ, եթէ մի անգամ մեր տեղանունների մասին լսէք՝ կը Continue reading “Փակելով տանը դուռը”
Մարդկային արտայայտութեան երկու միջոցներ գոյութիւն ունին. մին խօսքն է ու միւսը գիրը: Խօսքն ու գիրը միատեղ կը կազմեն լեզուն: Գրաւոր լեզուն կ՚արտայայտուի գրուած էջերով՝ գիրքով. հայ գիրքը գրչագիր հայ մշակոյթին թագն ու պսակն է, ու ան պէտք է կազմէ իւրաքանչիւր հայ տան անհրաժեշտ մէկ մասը:
Գիրքը ծերունիին սիրտը ու երիտասարդին դիմագիծը կ՚արտայայտէ. գիրքը միայն կարող է իրագործելու ծրագիրները գրագէտին, Continue reading “Գիրքին ոդիսականը”
— Հոյակապ քոնսեր է. պէտք է անպայման երթանք,— ըսաւ ընկերուհիս, Սոնան։
Խօսքը մեր երկուքին ծանօթ հայ ճազ երգչուհիի՝ Սթելլայի համերգին մասին էր, որ այդ օրերուն քաղաքը կը գտնուէր եւ միայն մէկ օր համերգ ունէր։
Ես համոզուելու կարիք չունէի արդէն։ Ճազի սիրահար՝ պատրաստ էի Continue reading “Այսօր քիչ մը անտրամադիր է”
Տարիներէ ի վեր այրի էր արդէն հօրաքոյրս, երբ ինք ալ մահացաւ։ Մասնաւոր լուրջ հիւանդութիւն մը չունէր. պարզապէս սիրտը տկարացած էր եւ սկսած էր աներեւոյթ մարդոց հետ կռուիլ եւ բարկանալ, թէ ինչո՞ւ իր սենեակը կու գան եւ զինք կը դիտեն։ Վկայ չունէր, անշուշտ, որովհետեւ ծերանոցը կ՚ապրէր առանձին եւ իր տեսածներն ու լսածները ուրիշ ոչ ոք կը տեսնէր կամ կը լսէր։ Մինչ իր միւս ազգականները Չէ, ատանկ բան չկայ. դուն կ՚երեւակայես կոր, կ՚ըսէին, ես քիչ մը աւելի կարեկցութեամբ՝ Կարեւորութիւն մի տար այդ Continue reading “Բոլորս կը սիրէինք զինք”