«Հորիզոն գրական»ի վերջին թիւի նիւթերը կը գտնես ստորեւ, իսկ տպագրեալ թիւի ելեկտրոնային տարբերակը կրնաս ունենալ հետեւելով այս կապին։
Բարի ընթերցում
ՀԱՒԱՏՈՅ ՀԱՆԳԱՆԱԿ
Հրանդ Մարգարեան
Ձօն՝ հաւատացեալներուն
Հաւատամք՝
Ի մի հայրենիք՝ կոչեալ Հայաստան
Եւ՝
Ի մի Հայութիւն՝ կոչումով յաւերժութիւն։
Հաւատամք՝ Continue reading “ՀԱՒԱՏՈՅ ՀԱՆԳԱՆԱԿ”
Թոնրատուն
Մարիանա Պէրթիզլեան Ղազարեան
Լուսէ վեր ու վար կը շրջէր ափսէներուն վրայ զետեղած չիրերը։ Իսկիւրէնի մատուռին կից գտնուող փոքրիկ այս տարածքէն շատ յստակ կ՚երեւէին թրքական Օրտու գիւղին լոյսերը։ Մթութիւնը ամայութեան հետ ձեռք-ձեռքի բռնած, աննկատօրէն իրենց թեւերուն տակ կ՚առնէր հովիտները, իսկ լեռները տակաւին կը պայքարէին իրենց կողերուն վրայ ամուր պահելու արեւի վերջին ճառագայթները, Continue reading “Թոնրատուն”
ԲԱՐԻ ԼՈՅՍ…
Ազնիւ
Ամպերը անցան հովի պէս թեթեւ
Արեւը ելաւ բիծերով ոսկի
Կապոյտին գերեց ժպիտով իր լայն…
Քեզ բարի լոյս…
* * *
Արեւածագ է… Continue reading “ԲԱՐԻ ԼՈՅՍ…”
Բեւեռացում
Սիւզան Խ.
ականջներուս մէջ կռնչիւն
ուղեղս կ‘ուտէ
հռհռոցներ սուլոցներ ճռճռոցներ
ի՞նչ ձայներ են Continue reading “Բեւեռացում”
Փոքրիկ տղան
Լօլա Գունտաքճեան
Հարեւանի մը փոքրիկ տղան բարձրաձայն հարցուց
«Աշխարհի մէջ տեղ մը կայ ուր հիմա ամառ է՞»։
Հարցումը տեղին էր. այս աշնան առաւօտ, Continue reading “Փոքրիկ տղան”
ԿԱՊՈՅՏԸ
Եղիշէ Չարենց
Կապոյտը հոգու աղօթանքն է, քոյր,
Կապոյտը — թախիծ.
Կապոյտը — կարօտ թափանցիկ, մաքուր,
Ու յստակ, ու ջինջ:
Կապոյտը քրոջ աչքերի անհուն Continue reading “ԿԱՊՈՅՏԸ”
Երբ վարպետէն կը ներշնչուին
Խմբագրակազմիս լոսանճելըսեան ներկայացուցիչ Վիլմա Սարգիսեան մեր ընթերցողներուն առաքած է ստորեւ եւ յաջորդ էջերով տրուած այս բանաստեղծութիւններու շարքը, որ տեղւոյն Մեսրոպեան ազգային վարժարանի 11-րդ եւ 12-րդ կարգերու աշակերտները (ուսուցչուհի՝ Արփի Համբարեան) հեղինակած են՝ հետեւութեամբ Եղիշէ Չարենցի վերը տրուած «Կապոյտը» բանաստեղծութեան։
ՄԱՆԻՇԱԿԱԳՈՅՆԸ
Ինքնատպութիւնը երկսայրի սուր է
Բժ. Օհան Թապաքեան
Գրականութեան ինչպէս նաեւ արուեստներու ճիւղերուն մէջ ինքնատպութիւնը կոխուած ուղիներէն շեղում մը կ’ենթադրէ. երբ կ’ըսուի թէ գրագէտ մը կամ արուեստագէտ մը ունի ինքնատիպ ոճ կամ լեզու, կը հասկնանք որ ան ունի գրելու կամ արտայայտուելու ինքնուրոյն եղանակ մը որ կը տարբերի իր ժամանակի ուրիշ Continue reading “Ինքնատպութիւնը երկսայրի սուր է”
«Մէկ հատ ալ ամենքս միասին նկարուինք»
Նանոր Աշնա Սնապեան
— Մէկ հատ ալ ամենքս միասին նկարուինք։
— Կեցի՛ր, աս «վալիզը» հանենք աստեղէն։
— Չէ՛ Անահիտ, վալիզն ալ թող մնայ։ Կը նայիս պատմութիւն կ՚ունենայ աս «վալիզը»։
Իմ առաջին հանդիպումս էր այդ գիշեր Հրանդին հետ։ Անահիտին Continue reading “«Մէկ հատ ալ ամենքս միասին նկարուինք»”