Եղիշէ Չարենց
Կապոյտը հոգու աղօթանքն է, քոյր,
Կապոյտը — թախիծ.
Կապոյտը — կարօտ թափանցիկ, մաքուր,
Ու յստակ, ու ջինջ:
Կապոյտը քրոջ աչքերի անհուն
Առաւօտն է թաց:
Կապոյտում հոգիս մի հին իրիկուն
Անզօ՜ր հեծկլտաց:
Կապոյտը ծէգին աղօթքի կանչող
Ղօղանջն է զանգի:
Կապոյտը — արցունք, ու կապոյտը — ցօղ
Հոգու, երկնքի:
Կապոյտում անսուտ խօսքեր են հոսում
Երկնքից — երկինք:
Հոգիս — Կապոյտի լաբիրինթոսում
Սրբացած կնիք:
Այն, որ չի եղել, որ պէ՛տք է լինի
Մանկական սրտում —
Հոսում է, որպէս լուսաւոր գինի —
Հոգու կապոյտում: