ԿԱՐՕ ԱՐՄԵՆԵԱՆ
Այսօր ուրախ է ինք, չափազա՛նց ուրախ: Ինքզինք զարմացնելու աստիճան: Այդպէս ելաւ անկողնէն, երբ ամուսինը դեռ խոր քունի մէջ էր եւ երբ տակաւին օրը նոր էր սկսեր լուսաւորուիլ վարագոյրէն ու սաղարթներէն անդին: Երբ ուրախ գտնէ ինքզինք, աւելի եւս կ՚ուրախանայ, քանի որ չսպասուած նուէր մըն է ան կեանքէն, որուն պատճառը իսկապէս չի գիտեր ինք: Չի գիտեր, թէ ինչպէ՞ս ինք արժանի եղաւ անոր: Նուէր մը՝ առանց յետին մտքի: Ինքնաբու՛խ ու գրեթէ չարդարացուած: Եւ անհասկնալի: Նուէր ըսուած բանը ի վերջոյ կը բխի պարտաւորութենէ մը: «Ասոր-անոր պարտակա՛ն ես միշտ»: Իսկ այս մէկը… Ինչպէ՞ս յանկարծ ինկաւ իր պատուհանէն ներս: Մտաւ խոհանոց աշխոյժ ու երգեցիկ: Continue reading “Այսօր ուրախ է ինք”