ՀԵՐՄԻՆԷ ԱՒԱԳԵԱՆ
Դու ինձ կարող ես
Գտնել,
Հաւաքել,
Փնջել
Բառերիս, Continue reading “ԼՈՒՍԱԲԱՑ ԲԵՐ ՄԻ ՔԻՉ”
Դու ինձ կարող ես
Գտնել,
Հաւաքել,
Փնջել
Բառերիս, Continue reading “ԼՈՒՍԱԲԱՑ ԲԵՐ ՄԻ ՔԻՉ”
Յիշողութիւնս
աչքեր ունի,
Որոնք մնացել են
Տանս կիսաճաք պատերին
եւ ակնդէտ նայում են
Լռութեանս… Continue reading “ՅԻՇՈՂՈՒԹԻՒՆՍ ԱՉՔԵՐ ՈՒՆԻ”
Գիշերը յուշերիդ ստեղներն է սեղմում,
Եւ սենեակդ լցւում է քնքուշ նուագով.
Քնել չի՜ լինում…
Մի առ մի թերթում ես օրերիդ մատեանը,
Եվ արցունքիցդ աղօթք է կաթում.
Քնել չի՜ լինում…
Բառերդ հանգրուան են փնտրում
Եւ մեռնում են՝ թղթին չհասած .
Քնել չի՜ լինում…
Ճերմակ թղթին նկարում ես երազներդ Continue reading “ԿԱՐՕՏ եւ այլ քերթուածներ”
—Ձեր վիճակն այնքան էլ գովելի չէ,—ժպտում է:
Ժպիտը տկար է:
—Գիտեմ,— ժպտում է:
Եւս մէկ տկար ժպիտ: Continue reading “Ապրելու խոհեր եւ ճռռացող լռութիւն”
Պատերազմը կարծես թէ լռել էր կամ էլ՝այդպէս էր թւում…25 տարի առաջ…
Խոնաւ նկուղներից մէկիկ-մէկիկ դուրս էին գալիս մանուկներ, աչքերում՝ արեւի եւ լոյսի փափագ: Նրանք վախուորած դեպի երկինք էին նայում ու մտածում՝ յանկարծ օդում ինչ-որ «թռչող բան» չյայտնուի: Այնտեղ՝ նկուղում, նրանց ամիսներ շարունակ սաստում էին. «Յանկարծ դուրս չգաք, օդում շատ մեծ թռչուններ կան, նրանք մանուկներ են գողանում»: Continue reading “ՀԵՔԻԱԹՆԵՐԸ ՄՆԱՑԻՆ ՀԵՌՒՈՒՄ ԿԱՄ՝ ՄԱՆԿՈՒԹԻՒՆ, ՈՐ ՉՄԱՆԿԱՑԱՒ…”