«Գիրքե՜ր, գիրքե՜ր, ի՜նչ գիրքեր» — Զ.

ՎՐԷԺ-ԱՐՄԷՆ

Ահա երկու գիրք եւս, որոնք տակաւին չէին տեղաւորուած գրադարանիս մէջ՝ սպասելով, որ իրենց մասին ալ քանի մը տող գրեմ։
Առաջինը Արամ Հայկազի «ՉՈՐՍ ՏԱՐԻ ՔԻՒՐՏԻՍՏԱՆԻ ԼԵՌՆԵՐՈՒՆ ՄԷՋ»-ն է, որուն առաջին տպագրութիւնը (յԱնթիլիաս) օրին ունեցած եմ՝ հեղինակին մակագրութեամբ ալ օժտուած, եւ որուն 50-ամեակին առթիւ է, որ լոյս տեսած է այս մէկը 2022-ին, Երեւան, 608 էջերով։ Continue reading “«Գիրքե՜ր, գիրքե՜ր, ի՜նչ գիրքեր» — Զ.”

«Գիրքե՜ր, գիրքե՜ր, ի՜նչ գիրքեր» — Ե.

ՎՐԷԺ-ԱՐՄԷՆ

Այս անգամ պիտի գրեմ արդէն տարիէ մը աւելի գրասեղանիս կողքի դասաւորման սպասող գիրքերու շարժական ու ճաղաւոր «շտեմարանէս» ինծի ծուռ-ծուռ նայող երկու գիրքերու մասին ։ Ի՞նչ մեղքս պահեմ, երբ ուրիշներ արդէն իսկ կ՚անդրադառնան նոր գիրքի մը հրատարակման, կը վարանիմ ես ալ բան մը գրելու։ Ընթերցողը տեղեկացուած կ՚ըլլայ, կրնայ ձեռք ձգել, կարդալ գիրքը։ Ուրեմն այս Continue reading “«Գիրքե՜ր, գիրքե՜ր, ի՜նչ գիրքեր» — Ե.”

«Գիրքե՜ր, գիրքե՜ր, ի՜նչ գիրքեր» — Դ.

ՎՐԷԺ-ԱՐՄԷՆ

Այն երկու գիրքերը, որոնց մասին պիտի գրեմ, իրարմէ որքա՜ն տարբեր՝ երկարամեայ վաստակի արդիւնք են, հեղինակները՝ երկու դաշնակցական ընկերներս՝ մէկը գրեթէ տարեկից, միւսը երէց, որոնց հետ ծանօթանալու, զիրենք ճանչնալու, իրենց հետ ժողովի նստելու հաճոյքն եմ ունեցած։ Continue reading “«Գիրքե՜ր, գիրքե՜ր, ի՜նչ գիրքեր» — Դ.”

«Գիրքե՜ր, գիրքե՜ր, ի՜նչ գիրքեր» — Գ.

ՎՐԷԺ-ԱՐՄԷՆ

Այս անգամ պիտի խօսիմ իրարմէ շատ տարբեր երկու գիրքերու մասին, մէկը առնչուած Սփիւռքին, միւսը՝ Հայրենիքին։ Սակայն ձեւով մըն ալ անկասկած առնչուած իրարու։
Առաջին գիրքը գրուած է անգլերէն. DARING TO ACCOMPLISH («Յանդգնիլ յաջողիլ»), որ կը կրէ երկու ենթատիտղոսներ՝ Born in Egypt from Armenian Genocide survivors — to Canadian CEO (Ծնած Continue reading “«Գիրքե՜ր, գիրքե՜ր, ի՜նչ գիրքեր» — Գ.”

Քաղաքներու կախարդանքը — Գ. Թեւաբեկ հրեշտակներու քաղաքին մէջ

Հեղինակ՝ Մարզպետ Մարկոսեան. Անթիլիաս 2023

Արմենակ Եղիայեան

Եռագրութեան այս երրորդ եւ վերջին հատորը իր որակով կը յիշեցնէ Կանայի հարսանիքի գինին. այստեղ հեղինակը յուզող բազմաթիւ հարցեր կարծես կը յանգին իրենց աւարտին՝ իւրաքանչիւրը ստանալով իր լուծումը: Դրուած հարցերուն լուծում առաջարկելու գեղեցիկ սովորութիւնը արգասիքն է Մարզպետ Մարկոսեանի պայծառ ու որոնող մտքին, որ յատուկ էր իրեն վաղ երիտասարդութեան օրերէն, իսկ ժամանակը աւելի սրած ու ազնուացուցած է զայն: Continue reading “Քաղաքներու կախարդանքը — Գ. Թեւաբեկ հրեշտակներու քաղաքին մէջ”

Հայաստանի պատմահոգեբանական պատկերը Թամար Յովհաննիսեանի պոեզիայում

Նարինէ Յովհաննիսեան
Նախաբան

Հայաստանը՝ որպէս պատմաշխարհ եւ հոգէաշխարհ, աշխարհաքաղաքական կոխան ու քրիստոնեայ ճակատագիր, խռովք՝ ընդդէմ ժամանակի եւ ժամանակի երկփեղկուած զոհ, ոգու փրկութեան վերջին կայան, ժամանակակից բանաստեղծ Թամար Յովհաննիսեանի պոեզիայում կերպաւորւում է նոր յատկանիշներով ու նորովի ընկալումներով: Դա տարիքի հետ հասունացած եւ իմաստնացած սէր է, հեռուներից վերաիմաստաւորուած բարձրագոյն արժէք, երկրներով անցած ու ներքին համեմատականներով աներկրորդութիւն Continue reading “Հայաստանի պատմահոգեբանական պատկերը Թամար Յովհաննիսեանի պոեզիայում”

«Ուրիշին չեմ վստահիր, միայն թուղթին»

ԶՐՈՅՑ ՆՈՐԱ ՊԱՐՈՒԹՃԵԱՆԻ ՀԵՏ ԻՐ «ԶԷՐՕ» ԳԻՐՔԻՆ ՇՈՒՐՋ
Մեսրոպ Ադամեան

Ամեն գիրք իր պատմութիւնը ունի։
Այս մէկը, խիտ բովանդակութեամբ, մեզ կը տանի ծերանոցի մը լաբիւրինթոսը, կը քաշէ ներս, վար, դէպի տառապանքի այդ տեւական վայրը։ Անձնական մտածումներու եւ ապրումներու ընդմէջէն կը նետէ մեզ շէնքին փշրուած թապուներուն մէջ, ուրկէ՝ հեղինակին զսպուած Continue reading “«Ուրիշին չեմ վստահիր, միայն թուղթին»”

Դաւիթ Մուրատեանի ստեղծագործութիւնների ժանրային հնարաւորութիւնները

Վովա Արզումանեան

Դաւիթ Մուրատեանի գրական արուեստը ժամանակի ընթացքում չի կորցրել իր հնչեղութիւնը, քանզի բառը եւ դրանով ձեւաւորուած միտքն ուժեղ ազդեցութիւն ունի նաեւ նոյն այդ ժամանակի թոհուբոհում։ Սա կարեւոր առանձնայատկութիւն է յատկապէս գեղարուեստական արձակի համատեքստում: Այս առումով նշենք, որ գրողն արձակի ժանրային հնարաւորութիւններից օգտուելով կենդանի յիշողութիւն եւ Continue reading “Դաւիթ Մուրատեանի ստեղծագործութիւնների ժանրային հնարաւորութիւնները”

ՀԵՐՄԻՆԷ ԱՒԱԳԵԱՆԻ «ՃՌՌԱՑՈՂ ԼՌՈՒԹԻՒՆ» ՇԱՐՔԸ

ՆԱՆԱՐ ՍԻՄՈՆԵԱՆ

Բանասիրական գիտութիւնների թեկնածու

Հերմինէ Աւագեանի «Վազում եմ, սպասի՜ր…» պատմուածքների ժողովածուն պայմանականօրէն բաժանուած է երեք բաժինների՝ «Ճռռացող լռութիւն», «Յաջորդ կանգառը՝ մանկութիւն» եւ «Ժպի՜տ, նկարում եմ» վերնագրերով։
Արձակագիր Հերմինէ Աւագեանի լեզուն  պարզ է, անմիջական։
Թւում է՝ բարձրաբերձ լեռներից սկիզբ առնող զուլալ աղբիւրի ջուր ես խմում, խմում ու չես յագենում։ Ուզում ես անվերջ կարդալ նրա Continue reading “ՀԵՐՄԻՆԷ ԱՒԱԳԵԱՆԻ «ՃՌՌԱՑՈՂ ԼՌՈՒԹԻՒՆ» ՇԱՐՔԸ”

Կարդալով Հերմինէ Աւագեանի «Վազում եմ, սպասի՞ր…» հատորը

Տաթեւ Թամրազեան(*)

Երազի միջով հեղինակը հիմա պիտի ուղեկցի մանկութեան պատկերասրահով։
«Ի՞նչ ենք շահելու դրանից»։ ՉԷ՞ որ յիշողութիւնները գուցէ պիտի ցաւ պատճառեն յաճախ եւ կամ պիտի արցունք բերեն։ «Ճանապարհը չհասնելու մէջ է նաեւ գեղեցիկ։ Կարեւորը՝ ոչինչ չկորցնես»։
Եւ մենք ոչինչ չենք կորցնում այս գունազարդ պատկերասրահով շրջելիս։ Կտաւներից վայրի խնձորի, ալիւրի, հող ու ջրի, սուրբ հողի հոտ ու համ է գալիս։ Պատերազմը չի սկսւում մի պատմուածքում եւ Continue reading “Կարդալով Հերմինէ Աւագեանի «Վազում եմ, սպասի՞ր…» հատորը”