Հորիզոն շաբաթաթերթի գրական յաւելուածը
Երբ առաջին անգամ ուղտ նստեցի, գլուխս մի թեթեւ պտտուեց, եւ ուղտի ծուռ սապատների վրայից աշխարհն էլ ծուռ թուաց։ Պատերազմը դեռ չէր սկսուել, իսկ իրականում ոչ էլ աւարտուել էր, երբ ընկերոջս` տաղանդաշատ նկարիչ Արմէն Հինաւուրցեանի հետ հրաւիրուեցինք Անթալիա` մասնակցելու Սեւծովեան աւազանի երկրների նկարիչների մի միջազգային ցուցահանդէս-մրցոյթի։ Հրաւէրը մեզ հասաւ ընկերոջս ապուպապի սահմռկեցուցիչ Continue reading “Օլ-ինքլուզիւ ապաշխարանք դրախտում”
Աշխարհի մոռացուած անկիւնում, ուր բոլորը բոլորին սիրում են ու միաժամանակ ատում, ապրում էր մի եօթնամեայ, իսկ աւելի ճշգրիտ հաշուարկով՝ գուցէ վեցուկէսամեայ աղջիկ։ Ու քանի որ իր պէս հազարաւոր աղջիկներ կային ու բոլորի մասին մէկ պատմութեան մէջ անհնար է գրել, յանուն արդարութեան անունը սրտումս կը պահեմ, թող լինի բոլորի մասին, նրանց, որոնք աշխարհի մոռացուած եզերքում սպասում են իրենց եօթնամեայ տարեդարձի գալստեանը։ Նա դեռ շատ փոքր էր սիրոյ եւ ատելութեան նրբերանգներն ըմբռնելու, աշխարհի Continue reading “Արցախ—Նիւ-Եորք երկնային ճեպընթաց”
Արդէն թւում էր թէ մուսաս անյոյս խռովել է ինձնից, երբ մայրաքաղաք Երեւանի երկնքում պայթած կայծակի հետագիծը ուրուագծեց մեր աւետեաց երկրի իրական սահմանները, վերջապէս յոյսի մի շող սփռելով յուսահատ ժողովրդի ընկճուած հոգիներին։
— Ասում էինք չէ, կայ ապագայ, — բացականչեցին ոմանք՝ նրանք, որ ուսապարկ էին կրում։
— Բա որ ասում էինք այլընտրանք կայ, չէիք հաւատում, — ձայնակցեցին այլոք՝ նրանք, որ ուսապարկ չէին կրում։ Continue reading “Բաբելոնի աշտարակ ըստ Մարդամէկի”