Հորիզոն շաբաթաթերթի գրական յաւելուածը
Արեգ Զուլումեան վեց տարի առաջ Յունաստան եկած է: Պոլսեցին իր հոռոմ կնոջ շնորհիւ առանց որեւէ դժուարութեան յունական հանրապետութենէն բնակութեան արտօնութիւն ստացած է:
Թուրքիոյ մէջ կեանքը դժուար էր: Մանաւանդ այս վերջին տարիները: Ռէիսը ապագային նկատմամբ անվստահութիւն կ՚աւելցնէր անվերջ: Continue reading “Ո՞վ այս մասին կը հարցնէ”
Բայց մենք շատ պիտի ոգեւորուէինք, եթէ փլող տունը դպրոցներէն մէկնումէկը ըլլար: Քուներնիս կը փախէր, ու քոյրերս եւ ես կը խօսէինք, թէ հիմա ո՛ր տունը դպրոց պիտի ըլլայ, Լրջենց Գալոցի՞ն տունը, Սիրականի՞ն տունը, չէ, Եարալենց Նաթանին տունը… Continue reading “ՓԼՈՂ ԴՊՐՈՑՆԵՐԸ — Ե.”
Տասներեքերորդ դարի սրբութիւն ես դու,
Ընդամենը ելումուտի մի դուռ,
Երկու թեւերով,
Որ գրկել ես համայնքիդ,
Սեղմել ես տաճարիդ,
Որ աւելի մօտ լինեն Աստծուն։ Continue reading “Մշոյ Ս. Կարապետ Վանքի Ս. Դուռ (*)”
Ամենէն վերջը սեղան բերուեցաւ օրուան հաւաքը իմաստաւորողը՝ եօթը փոքր, գունաւոր եւ վառուած մոմերով զարդարուած տարեդարձի կարկանդակը։ Ապա օրուան «մեծարեալ»ին՝ Հայկին, որուն համար այս երեկոյ ընտանեօք ուրախ եւ աղմկոտ սեղանի մը շուրջ հաւաքուած էինք, թելադրուեցաւ պապիկին՝ մօտս գալ, որպէսզի գիրկս նստի ու թոռնիկ ու պապիկ թէ՛ մոմերը մարէինք եւ թէ՛ միասին ալ նկարուէինք։ Continue reading “Հայը՝ մեզի ծանօթն ու անծանօթը”
Սիրելի ընթերցող,
«Հորիզոն գրական»ի նոյեմբեր 2018-ի թիւի նիւթերը կը գտնես այս կայքէջին վրայ, իսկ տպագրեալ թիւի ելեկտրոնային տարբերակը կրնաս ունենալ հետեւելով այս կապին։
Բարի ընթերցում։
«Երթամ տեսնել զիմ Կիլիկիա…»:
Ն. Ռ.
Ով չի եղել Կիլիկիայում, թէ ինչ ենք կորցրել, չի պատկերացնի:
Ով լինի…
Ժողովուրդները բախտ ունե՞ն: Ես ի՜նչ իմանամ, ունեն, չունեն:
Փոխադրակառքը Բաթումից թուրքական սահմանը հատելուն պէս յայտնւում է Սեւ ծովի ափին, սլանում է ժամեր: Սլանում է օր ու գիշեր: Վերջապէս հասնում է Ստամբուլ, մի պահ խճողւում է Վոսփորի ու Continue reading “ԿԻԼԻԿԻԱՆ՝ ԻՄ ԿԻԼԻԿԻԱՆ, ԻՄ ԿԱՐՕՏՆ ՈՒ ՅՈՅՍԸ”
«Բերէք ինծի ձեր բոլոր յոգնածները», դեռ ամառը երգեր էր տեղացի երգչուհին, Ազատութեան նորոգուած արձանի հարիւրամեակին։
Դեռ դար մը առաջ, այդ արձանին դիմաց, Էլլիս Այլընտի մէջ գաղթականներ՝ իրենց հիւանդ ու առողջ երազներով, թունաւոր եւ անդարմանելի յիշատակներով ու դարմանելի հեռանկարներով հասեր Continue reading “ԽՕՍԱԿՑՈՒԹԻՒՆ — Բ.”
Դարձեալ կը խոստովանիմ,
թէ դուն կը շնորհես
մեր խօսակցութիւնները:
Եւ աներկմտօրէն հաւատալով հանդերձ ողորմութեանդ, Continue reading “ԽՈԿՈՒՄՆԵՐ ԳՐԻԳՈՐ ՆԱՐԵԿԱՑԻԻ «ՄԱՏԵԱՆ ՈՂԲԵՐԳՈՒԹԵԱՆ»-Ի ՎՐԱՅ — Բ.”
Անոնք թէեւ երկու ոտք ունէին, բայց մէկ ոտքը փոխ առնուածի պէս էր, թեթեւ մը կը քաշէին, որովհետեւ բունը մնացեր էր սահմանին միւս կողմը՝ իրենց հայրական կալուածներուն մէջ, ուր այլեւս չէին կրնար ըլլալ: Իրաւ որ այդպէս չէր կրնար ըլլալ. եղածը տարիներու ծանր վաստակի հետեւանք էր, երբ ամեն օր գիւղէն մինչեւ իրենց հեռաւոր Continue reading “ՓԼՈՂ ԴՊՐՈՑՆԵՐԸ — Դ.”
Յիշողութիւնս
աչքեր ունի,
Որոնք մնացել են
Տանս կիսաճաք պատերին
եւ ակնդէտ նայում են Continue reading “ՅԻՇՈՂՈՒԹԻՒՆՍ ԱՉՔԵՐ ՈՒՆԻ”