ԳՐԻՇ ԴԱՒԹԵԱՆ
Տասներեքերորդ դարի սրբութիւն ես դու,
Ընդամենը ելումուտի մի դուռ,
Երկու թեւերով,
Որ գրկել ես համայնքիդ,
Սեղմել ես տաճարիդ,
Որ աւելի մօտ լինեն Աստծուն։
Տասներեքերորդ դարից ի վեր
Գրկումդ պահածդ համայնքդ
Մնում է սեղմ գրկիդ մէջ, որպէս՝
Սուրբ Կարապետ թաղի ժողովուրդ,
Որ այնուհետեւ
Արհաւիրքով բացակայում է թաղից։
Համայնքդ
Մինչեւ 1915 թուականը
Դեռ ելումուտ էր անում…
Յիշողութեանս մովում
Այդպէս է ստուերուած…
Գնում-գալիս են,
Որ այլեւս չեն գնում-գալիս…
Բեկուել է գնալ-գալը…
Ելումուտը սրբադուռ սուրբ տաճարիդ…
Մշոյ սուրբ Կարապետ վանք…
Բացուիր վերստին
Պատմական վաղեմի սրբութեամբ,
Եւ ընդունիր համայնքիդ,
Որ… որ նախկինը չէ,
Բայց ձգտում է լինել համայնքդ…
Չէ՞ որ սեղմ էիր պահում գրկումդ
Որ մօտ լինեն Աստծուն…
Այնուհետեւ,
Խափանուել է իմ յիշողութիւնը,
Գրկիդ սեղմ ջերմութիւնը,
Եւ չգիտեմ թէ մնացել է սրբութիւնդ…
Ախր… այնքան աւերումներից յետոյ,
Որ այնպէս կնջռոտեցին քանդակներդ,
Որ մեր օրաւուրն էր պատկերում…
Տասներեքերորդ դարի մեր օրաւուրը…
Ես քեզ պետք է առնեմ իմ վտիտ ուսերին,
Ու պիտի տանեմ Մհերի անդուռ Դռանը
Կախելու,
Զօդելու,
Ինձ էլ վրադ խաչած։
Կլենտէյլ, Գալիֆորնիա
29 սեպտեմբեր 2018
*) Մշոյ Ս. Կարապետ վանքի դուռը, 1212թ.
Մեծ Եղեռնին, երբ քարուքանդ եղաւ Մշոյ Ս. Կարապետ վանքը, սրբաքանդակ դուռը անյայտացաւ եւ այս ամառ յայտնուեցաւ Նիւ Եորքի Մեթրոփոլիթըն թանգարանի հայկական ցուցահանդէսին…