Գարեգին եպս. Սրուանձտեան
Թէ հայրենեաց պսակադիր
Գողթնի քնարք լռել են,
Երկնից թող գան անմահ հոգիք,
Հայոց քաջեր պսակել։
Փախէ՛ք ամպեր Շաւարշանէն,
Ալ մի՛ ցօղէք ձեր ցօղեր,
Շաւարշանը ոռոգուած է
Հայոց քաջաց արիւնով։
Մասեաց գագաթն թող գան բազմին,
Երկնից գունդ-գունդ հրեշտակներ,
Աստուած իջեր ի Հայաստան,
Հայոց արիւնն հոտոտել։
Արծուիք, բազէք Հայաստանի
Եւ արագիլք ամռան հիւր,
Դուք հսկեցէ՛ք մեր աշխարհին,
Ժառանգեցէք հայոց տուն:
Մոխիրներու վրայ հիմնենք,
Աւերակներ դարձնենք տուն,
Որ ծիծեռնակ գայ ու երթայ,
Նորից գարուն գայ հայոց:
Եւ կը ծլին ու կը ծաղկին
Այս դաշտին մէջ ոչ խոտ՝ վարդ,
Այլ Վարդանայ ինկած երկիր
Պիտի ծաղկի սուրբ հաւատ։
1875