ԱՐՄԷՆ ԱՒՕ
Ինչ-որ մէկը գնաց անտառ
Ու ետ չեկաւ,
Ասում են, թէ կաղնուն թիկնած՝
Հոգին հանգաւ։
Ասում են, թէ երբ որ մեռած
Նրան գտան,
Աչքերի մէջ ժպիտ էր խոր
Երանութեան։
Ձնծաղիկ էր բռունցքի մէջ,
Խաշամ ուսին,
Գանգուրներում ամպի ծուէն,
Կապոյտ լուսին։
Այտի վրայ արցունքի շիթ,
Մաքուր կարօտ,
Եւ ճակատին հովի համբոյր,
Ամպի որոտ։
Շուրթին՝ չասուած խօսքի նշխար
Ու ծխախոտ,
Հայեացքի մէջ՝ ուրիշ աշխարհ,
Ուրիշ աղօթք։
Մէջքը յենած հսկայ ծառին,
Ձեռքում մահակ՝
Քնել էր նա մութ անտառի
Փէշերի տակ։
Խաշամներ էր հովը բերել,
Ծածկել նրան,
Ու քնել էր նա խոր քնով
Երանութեան…
Ծանօթ. խմբագրութեան.— Արմէն-Աւոյի այս բանաստեղծութիւնը պարգեւատրուած է Համազգային հայ կրթական եւ մշակութային միութեան Արցախի գրասենեակին կողմէ կազմակերպուած «Ապրելու ձայնը» գրական-մշակութային եօթնօրեակի ծիրէն ներս կայացած արցախաբնակ երիտասարդ ստեղծագործողներու գրական աշխատանքներու մրցոյթին, որուն մասնակցած էր հեղինակը ուղղակի առաջագիծէն ուղարկելով գրութիւնը։