ՀԵՐՄԻՆԷ ԱՒԱԳԵԱՆ
Ուզում եմ երջանկութիւնը
տաք վերմակ լինի,
ծածկուեմ ու քնեմ,
չմտածեմ, որ դրսում դեկտեմբեր է
ու դաժան ձմեռ է լինելու…
Ուզում եմ երջանկութիւնը էն իմ սիրած
կօշիկը լինի, որ իսկական կաշուից է,
որ ինչքան էլ հագնում եմ, չի մաշում…
Ուզում եմ երջանկութիւնը իմ սիրած
ականջօղի պէս ամեն օր կրել,
այդպէս գնալ աշխատանքի,
քնելիս չհանել, չդնել մահճակալիս մօտ…
Ուզում եմ երջանկութիւնը
մի աննկատ անցքով մտնի սիրտս
ու դուրս գալու տեղ չգտնի,
մնայ սրտիս պահարանում,
խունանայ, հնանայ, բայց մնայ…
Ուզում եմ երջանկութեանս համար
փոքրիկ վանդակ շինել ու թութակի պէս
ամեն օր կերակրել նրան, վարժեցնել,
որ մի օր խօսի իմ լեզուով…
Ուզում եմ… մի քիչ շատ բան եմ ուզում,
չլինելու բան,
որովհետեւ երբ ես ծնուեցի,
երջանկութիւնը չիմացաւ իմ ծնուելու մասին,
նա աքսորուած էր, դատապարտուած էր
ինչ-որ չնչին յանցանքի համար…
յետոյ նրան արդարացրին,
նա նորից եկաւ, եկաւ ու մնաց շուար կանգնած,
ես վաղուց մեծ էի եւ չէի ուրախանում թիթիզ բաներով,
ես թիթեռներ այլեւս չէի բռնում,
որովհետեւ մեր տանը էլ թիթեռի տեղ չկար,
մեր տունը լիքն էր երազանքներով,
դարակներից երազանքները թափւում էին,
տեղ չկա՜ր…
Երջանկութիւնը երկար նայեց ինձ,
բայց ես նրան չճանաչեցի,
որովհետեւ ես նրան երբեք չէի տեսել…
Երջանկութիւնը ժպտաց
ու ես լաց եղայ կարօտից…
. . . . . . . . . . . . . . . . . .
Ուզում եմ երջանկութիւնը
ծնուի բառերիս հետ,
ցած ընկնի գրչիս ծայրից,
Ուզում եմ յօրինել, գրել նրան
ու ոչ մի տեղ չտպագրել,
ոչ մի մրցանակ չստանալ գրածիս համար,
Ուզում եմ թաքուն պահել,
չկարդալ ոչ մէկի մօտ,
պահել թուղթը բարձիս տակ ու չպատռել…
ու չպատռել…
* * *
Ես վախենում եմ
վերադառնալ ինքս ինձ մօտ,
որովհետեւ այնտեղ ոչ ոք չկայ,
վերջին բնակիչը
լքել է այն
չգիտեմ, թէ երբ,
միայն փախուստն եմ յիշում
ու ճռռոցը փակուող դռան.
Իմ ներսում հիմա ճռռոց է…
Կարծես ես երբեք այստեղ չեմ եղել
Ու գուցէ հէնց դա է ճշմարտութիւնը,
որ այսքան փնտրում եմ…
Ես վախենում եմ վերադառնալ,
Ճռռոցի հետ ապրելու համար
հարկաւոր է ամենաքիչը
դուռ լինել.
Ես կարծես թէ դուռ չեմ
կամ էլ՝ ո՞վ գիտէ,
գուցէ բոլորս մի քիչ դուռ ենք՝
կիսաբաց, բաց, գոցուած,
ճռռացող, յաւիտեան փակ…
Բայց սա վերջը չէ,
ես դեռ կը գրեմ, երբ լուր իմանամ
իմ վերադարձից,
երբ արեւը ծագի ոչ թէ
եօթը սարի յետեւից, այլ
հէնց իմ ներսում՝
ճռռացող դռան արանքից…
* * *
Իմ սենեակից
միշտ անձրեւի հոտ է գալիս,
որովհետեւ կարօտս տանիք չունի.
ամեն օր դոյլերով
անձրեւ եմ հաւաքում,
որ տեղ լինի մի քանի
րոպէ քնելու համար…
Արցախ