ԳԱՌՆ
Գ.(*)
26
Օրհնեալ ես, Տէր,
ստեղծագործութեան մէջ ամբողջ.
օրհնեալ ես, Տէր,
երկինքներուն եւ երկրին մէջ.
օրհնեալ ես, Տէր, Continue reading “ԽՈԿՈՒՄՆԵՐ ԳՐԻԳՈՐ ՆԱՐԵԿԱՑԻԻ «ՄԱՏԵԱՆ ՈՂԲԵՐԳՈՒԹԵԱՆ»-Ի ՎՐԱՅ”
ՔԵՐԹՈՒԱԾՆԵՐ
ԲՈՐԻԿ ԲԱՂԴԱՍԱՐԵԱՆ
Ա՜խ, լուսէ՛ աղջիկ,
Դու բնակւում ես հոգուս Դրախտում,
Իմ ծաղկաշաղախ հոգու Պարտէզում,
Իմ անմար Սիրոյ ծովի եզերքում…
ԱՆԴԱՍՏԱՆ
ԴԱՆԻԷԼ ՎԱՐՈՒԺԱՆ
Արեւելեան կողմն աշխարհի
Խաղաղութիւն թող ըլլայ…
Ո՛չ արիւններ, քրտինք հոսին
Լայն երակին մէջ ակօսին
Ու երբ հնչէ կոչնակն ամեն գիւղակի
Օրհներգութի՛ւն թող ըլլայ:
ԽՈԿՈՒՄՆԵՐ ԳՐԻԳՈՐ ՆԱՐԵԿԱՑԻԻ «ՄԱՏԵԱՆ ՈՂԲԵՐԳՈՒԹԵԱՆ»-Ի ՎՐԱՅ
ԳԱՌՆ
Գ. (*)
13
Տէր,
քեզ կ՚ըմբռնէ ան,
որ մեր ցաւերը վերցուցած,
մեր վիշտերը վրան առած ծառայիդ
զօրութեան շնորհքով
իր խաչը կը վերցնէ եւ կ՚ըլլայ աշակերտ
արթնացման մէջ
հոգիով աղքատութեան,
սգաւորութեան, հեզութեան,
արդարութեան պապակին ու քաղցին,
վասն անոր հալածուելուն, Continue reading “ԽՈԿՈՒՄՆԵՐ ԳՐԻԳՈՐ ՆԱՐԵԿԱՑԻԻ «ՄԱՏԵԱՆ ՈՂԲԵՐԳՈՒԹԵԱՆ»-Ի ՎՐԱՅ”
Նիւ Եորքի փապուղիները
ԼՕԼԱ ԳՈՒՆՏԱՔՃԵԱՆ
Բոլո՛րս, ամե՛ն կենդանի էութիւն, միմիայն ոգիներ, ոչինչի ստուերներ չե՞նք:
Ոդիսեւս
(Սոփոկլես, «Այաքս»)
Երկար են Նիւ Եորքի փապուղիները,
Երկար են ու աղմկոտ,
Երբ ամեն առտու, երբեմն ամեն իրիկուն,
Կը քալեմ իր ստորերկրեայ շաւիղներէն։
ՍԱՂՄՈՍ ՀՈՎԻ, ՀՈՂԻ ԵՒ ՄԹՈՒԹԵԱՆ
ՎԵՀԱՆՈՅՇ ԹԵՔԵԱՆ
Ես կը պարեմ որ անձրեւէ:
Երկինքը կը սկսի ճչալ
որովհետեւ կը տեսնէ զիս
որ կը պարեմ ու կ՚երգեմ
այս չոր, ճեղքուած
հողին վրայ:
ԳԻՇԵՐԵՐԳ ՍԻՐՈՅ
ՄԱՆՈՒՇ ԱՌՈՒՇԱՆԵԱՆ
Լուսնից մի բուռ սէր է կաթում,
Ձուլւում մութի խոպոպներին,
Ու կաթնագոյն սպասումներիս
Իմ երազկոտ ժպիտներն են ծածուկ հպւում։
ՍԱՂՄՈՍ ՁԱՅՆԻ ԵՒ ԼՌՈՒԹԵԱՆ
ՎԵՀԱՆՈՅՇ ԹԵՔԵԱՆ
Եւ բարձրացայ Հիրոշիմայի ցցուած ձորերէն
Ուր ակռաները կը փտին եւ աստղերը կը փետտուին.
Ուր մթութիւնը վերջալոյսի
կակուղ բուրդի պէս կը հիւսուի
արիւնի եւ ճառագայթի
պատռա՛ծ ցանցին մէջ.
ԲԱՆԱՍՏԵՂԾՈՒԹԻՒՆՆԵՐ
ԱՐԱ ՄԽՍԵԱՆ
ՀՈԳԵԽՌՈՎ ՄԱՐԴՈՒՆ ԱՂՕԹՔԸ
Անդորրութիւն մը տուր, ո՛վ Տէր,
Որ ըլլայ ամեն բանէ վեր.
Անդորրութիւն մը հոգեկան՝
Անստգիւտ եւ անզուգական…
Անդորրութիւն մը տուր ո՛վ Տէր,
Բալասան՝ հոգւոյս կարեվէր.
Անդորրութիւն մը իրական՝
Ո՛չ խաբուսիկ, անրջական…
ԲԱՆԱՍՏԵՂԾՈՒԹԻՒՆՆԵՐ
ԿԱՐՕ ԱՐՍԼԱՆԵԱՆ
Կեա՛նք, քեզի հետ հաշտ եմ ես, համոզուած եմ քալելու
Ու հեռուներն միասին անվախօրէն հատելու.
Գիտեմ, որ միշտ պատրաստ ես ինձ լրբօրէն խաբելու,
Բայց տե՛ս, ձեռքս պարզած եմ, պարկեշտօէն օգնելու,
Թէկուզ տանիս ինձ մահուան գիրկին մէջ լուռ խեղդելու,
Միեւնոյն է, միշտ սիրով քեզ կը ստեղծեմ՝ ապրելու: