Հորիզոն շաբաթաթերթի գրական յաւելուածը
Ծա՛ռ անապատական,
Դառնութեան աւազներէն բարձրացած
Զրոյցդ ո՞վ ունկնդրեց:
Ո՞ր մէկ երկինքն
Իր սուրբին աղերսաբիբ հայեացքին մէջ թաթաւուն
Չոր տերեւիդ գոյնը դեռ կանաչ պահեց:
Միթէ ընդհատուած մտերմութի՞ւն մը շշնջալու, Continue reading “Բանաստեղծութիւններ”
Ամեն բանէ ամենամօտն ես ինծի դուն,
Ինչպէս օդը
Ինչպէս լոյսը առաւօտեան
Ամենափայլ արեգակին նման ես դուն:
Ժամանակի անհաս վերջն իսկ եթէ ըլլաս, Continue reading “Բանաստեղծութիւններ”
Հայաստան,
Երկինքդ փառքերուդ կամարն է։
Տե՛ս,
Ի՜նչ եռանդով ծիծառները կ՚երթեւեկեն
Եռուզեռին մէջ տօնական ոլորտիդ… Continue reading “Ի ՅԻՇԱՏԱԿ ՄԱՅԻՍ 28-Ի ՀԵՐՈՍՆԵՐՈՒՆ”
Երէկ,
ամբողջ օրը
վայրի բադերու գաղթը դիտելով
խոտերը դեղնեցան. Continue reading “ԵՐԿՏՈՂ՝ ՀԵՌԱՒՈՐ ԸՆԿԵՐՈՋ ՄԸ”
Դպրոցական
տարիներուս
գրիչը շատ կը սիրէի.
մելանի բոյրը կը մղէր զիս
Հոտուըտալու զայն յաճախ.
գրիչը
այն ժամանակ
չափահաս ուսանողներու կալուածին պատկանող
սեփականութիւն կը համարէի։
Հիմա,
ամեն անգամ
գրենական պիտոյքներու խանութ մը երբ այցելեմ,
ես ինծի կ՚ըսեմ,
թէ գրիչն ու կաղամարը
ինչպէս մեր դպրոցի մեծահասակները
անրջաբոյր պատկերի մը խորքերուն մէջ մնացին։
Հիմա,
երբ կը գրեմ
բառերը կը հոտոտեմ։