ԺԱԳ Ս. ՅԱԿՈԲԵԱՆ
Դաժան դարեր անդադար կռփեր, կրծեր, խածխծեր
Են ձոյլ մարմինը անոր՝ դարերուն չափ հի՛ն ու ծե՛ր՝:
Բայց իր խաչով, որ դրօշակ կը ծածանէ յաղթօրէն,
Իր գմբէթով, որ կարծէք Արարատ է հոգեղէն,
Դեռ կա՛յ, կանգո՛ւն է Հայ Եկեղեցին:
Թշնամիի հեռ ու հուր մոխրացուցեր են անոր
Մագաղաթներն հայատրոփ ու նշխարներն հայաբոյր:
Բայց Նարեկով իր, որ թէ՛ հեծեծանք է թէ՛ նուագ,
Իր Ներսէսով, որ սոխակն է Յիսուսի, — աշխարհին՝
Դե՜ռ կը վկայէ Հայ Եկեղեցին:
Սատանայի սեւ հովեր խեղդեր են վառ կանթեղներն
Աղթամարի բիւրաւոր: Բայց պսպղուն իր Աստղով
Լուսաւորչի, զոր ո՛չ մէկ քամի կարող է մարել,
Էջմիածնով իր ոսկի, որ անշէջ ջահ է ինքնին,
Միշտ կը ճաճանչէ՜ Հայ Եկեղեցին:
Բարբար բանակ ու բաբան դարձուցին յուշ եւ փոշի՝
Աղօթասլաց գմբէթներն հազար ու մէկ Անիի:
Բայց զատկական իր հազար զանգակներով յաղթերգակ
Եւ Մաշտոցի ոսկեշար շարակնոցով, ծագէ ծագ
Մի՛շտ կը ղօղանջէ՜ Հայ Եկեղեցն:
Պիղատոսներ գոյնզգոյն, Գողգոթայէ Գողգոթա,
Արիւնն անոր քամեցին Տէր-Զօրներու խաչին վրայ:
Բայց Վարդանո՛վ անմեռ եւ Ապրիլո՛վ արեան գոյն,
Իր Յիսուսով յարուցեալ, եւ Հոգիով Հայկական,
Կա՛յ, պիտի ապրի՛ Հայ Եկեղեցին:
Պիտի ապրի՛: Զի թէեւ ըլլամ անշուք քու որդին,
Հաւատքի քար մը ե՛ս ալ կ՛աւելցնեմ իմ կարգին
Քրիստոսահիմ խարիսխին վրայ, զոր դարբներ են պապերս,
Որ լոյսդ երբեք չթօշնի, սիւներդ յաւէտ չփշրի,
Մայրենի՛ իմ տուն, Հա՛յ Եկեղեցի: