Լիանա Խաչատրեան
—Եա, էս կռիւ ես ուզու՞մ:
Պարոն Յովիկի զինուորը քայլ է անում: Սպառնում է իմ առաջ ընկած ձիուն: Ես գիտեմ, որ իմ գործը միայն ժամանակ ձգելն է: Պարոն Յովիկը միշտ յաղթում է:
Սենեակը, որտեղ նստած ենք, կուշտ-կուշտ լցուած է գունաւոր մատիտներով, թղթերով, ներկերով, խորանարդիկներով, Continue reading “Պարտիա”