ՎԻՏԱԼԻ ՊԵՏՐՈՍԵԱՆ
Քո էջերում այլեւս քարտէզներ չկան,
այդտեղ ոչ մէկին պէտք չէ կողմնացոյց,
ամենամօտիկ լեռան գագաթից
ձեռքերդ քսւում են հորիզոններին,
իսկ աչքերդ գրկում ափաչափ կիսալուսինները,
որոնց միւս կէսը
մնացել է սահմանից այն կողմ:
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Ես շուտով գալու եմ, իմ սեւազգեստ թագուհի,
որ քո երկինքներում նկարեմ
մի վեհ Մռաւ,
մի պայծառ Քիրս,
մի հրաբորբ Դիզափայտ,
լեռներից կախուած մի Շուշի,
լեռներում ծուարած մի Հադրութ:
Գալու եմ, որ այդտեղից տեսնեմ Մասիսը:
3 յուլիս 2021
ՓՐԿԱԳԻՆ
Ծխախոտի ծուխը՝
մարմնից բարձրացող գոլորշի,
բացում է նեարդաթելերդ,
որպէս ճանապարհ,
եւ կախւում մտքերի կախիչից:
Հողը վաճառւում է շուկայականից ցածր գնով,
քամին ցելոֆանէ տոպրակի հետեւից ընկած
սրբում է փողոցը
ցուցարարի յեղափոխական ցախաւելով,
եւ բոլոր թռչունները մի պահ սկսում են մտածել
ժողովրդավարութեան մասին,
որի փողոցային դիմակները
կախուած են մնացել քաղաքի բոլոր լուսացոյցներից:
Որպէս արագաչափի լուսանկար,
մեքենաները կախուել են ուռենիներից,
ծառի ճիւղերը բեմեր են,
սաղարթները՝ վարագոյրներ,
որից ժպտում են
ժամանակակից «Յիսուսի» հողաթափերը:
Փոշին նստում է մարդկանց դէմքերին,
դիմակաւորուած մարդիկ նայում են բեմերին
եւ լսում բարձրախօս:
Օրերը քաջութիւն չունեն
ոչ մեռնելու, ոչ շարունակուելու,
պարզապէս սարդոստայնն ընկած ճանճի պէս
կախւում են առաստաղից ու ճօճում
պատերի սպիտակութիւնը
երեւակայութեանս անքուն առասպելներում:
Դիմացս վաղը փռել է մարմինը,
կարծես այսօրն արդէն գնացել է:
28 յունիս 2021
Ծ.Խմբ. — Սոյն երկու քերթուածները առնուած են հեղինակի վերջին հատորէն՝ »Պատերազմի դուռը«, հրատ. »Համազգային«ի Արցախի գրասենեակին, որուն շնորհանդէսը կայացաւ Երեւանի մէջ 2 յուլիսին։