Հորիզոն շաբաթաթերթի գրական յաւելուածը
Բանաստեղծութիւններ՝ չափածոյ կամ արձակ
Ուզում եմ երջանկութիւնը
տաք վերմակ լինի,
ծածկուեմ ու քնեմ,
չմտածեմ, որ դրսում դեկտեմբեր է
ու դաժան ձմեռ է լինելու…
Ուզում եմ երջանկութիւնը էն իմ սիրած
կօշիկը լինի, որ իսկական կաշուից է,
որ ինչքան էլ հագնում եմ, չի մաշում…
Ուզում եմ երջանկութիւնը իմ սիրած
ականջօղի պէս ամեն օր կրել,
այդպէս գնալ աշխատանքի,
քնելիս չհանել, չդնել մահճակալիս մօտ… Continue reading “ՈՒԶՈՒՄ ԵՄ”
* * *
Ճղուած շորերի
գոյնն ամենալաւն է.
հագիդ,
թէ պահարանում:
Ամենաանկեղծ զգացողութիւնը,
միլիոն տարի յետոյ էլ
կը գտնուի
ծածկուած շորերի գրպաններում: Continue reading “* * *”
Ֆրանսերէնէ հայացուց ՆՈՐԱ ՊԱՐՈՒԹՃԵԱՆ
Ա.
Գեղեցիկը ամէն ոք կը համարէ գեղեցիկ,
բայց հո՜ն է տգեղութիւնը անոր.
լաւը ամէն ոք կը համարէ լաւ,
բայց հո՜ն է չարիքը անոր.
Քանզի
Էութիւնն ու անէութիւնը կը ծնին զիրար,
հեշտն ու բարդը կ’ամբողջանան իրարմով,
երկարն ու կարճը մէկը միւսով կը նիւթուի, Continue reading “ԹԱՕ ԹՕ ՔԻՆԿ — Հինգ քերթուած”
Ամբողջ եղածը քախքէ եւ թէյ էր
Քախքէն կը մկրտուէր տարչին թէյին մէջ,
Ամենայն փութով՝ փափկացած մասին
Կը քսէինք կարագ, վրան՝ մեղրագոյն թուզի անուշ էր.
Աշխարհի ամենէն համով պատառն էր։ Continue reading “ԹԷՅ”
Դրացիներս փոխադրուեցան.
մէկը, ապա երկրորդը
կամաց-կամաց
հաւաքեց ապրանքները.
մէկ առ մէկ Continue reading “ԱՂԱՒՆԻՆԵՐԸ”
Քո էջերում այլեւս քարտէզներ չկան,
այդտեղ ոչ մէկին պէտք չէ կողմնացոյց,
ամենամօտիկ լեռան գագաթից
ձեռքերդ քսւում են հորիզոններին,
իսկ աչքերդ գրկում ափաչափ կիսալուսինները,
որոնց միւս կէսը
մնացել է սահմանից այն կողմ: Continue reading “ԱՆՔԱՐՏԷԶ ՀԱՅՐԵՆԻՔ”
ինքզինքէն դուրս պիտի մեկնի
միայն ան որ կապկպուած է շղթայով
ան որ գետնէն կլլուեցաւ
կայծակնային մէկ ոստումով պիտի կայնի
որովհետեւ ներքաշուեցաւ կամաց կամաց
ու սահիլը չիմացաւ
ան որուն շնչելը զլացուեցաւ
կեանքէն ալ վեր պիտի կանգնի Continue reading “ՏԱՍՆԸՈՒԹԸ ՏԱՍՆԸԻՆԸ ՔՍԱՆ ՏԱՐՈՒ ԶԱՒԱԿՆԵՐՈՒՍ”
Օրօ՜ր իմ բալաս, օրօր ու նանի,
Պատուհան չկար որ լուսինը շողար
Արեւի շողն իսկ ճանապարհ չունէր,
Քարասիրտ մարդիկ քարին փռած էին ձեզ եօթը ամիսներ։
Դուք չքնացաք վախճանման նիրհով
Ու չհանգչեցաք մայր հողի գիրկին,
Երբ քաղաքակիրթ որեւէ երկրի
Անասո՛ւնն անգամ զինք թաղող ունի։ Continue reading “ՕՐՕՐ ԵՐԻՑՍ ՆԱՀԱՏԱԿՆԵՐՈՒՆ”
Ես քեզ ներում եմ
մի վերջին անգամ,
Մի վերջին անգամ
ես քեզ եմ յիշում,
Ես քեզ գրում եմ
մի վերջին անգամ
ահեղ սահմանի
խելառ մշուշում։ Continue reading “Ես քեզ ներում եմ”
Ինչ-որ մէկը քայլելով գծեց «նոր հայրենիքի»
սահմանները Գիւմրիից Երեւան եւ
հիմա կրճատւում է հայրենիքը դէպի նոր սահմաններ,
որի երկայնքով վխտում են վերելակային շշուկները,
շները կրծում են անճանաչելի դիակի ճակատագիրը,
իմ հայրենիքն այլեւս սահմաններ չունի,
ես այլեւս հայրենիք չունեմ:
24 նոյեմբեր 2020
Հադրութ