Հորիզոն շաբաթաթերթի գրական յաւելուածը
Բահուորի դէմքից հոսող քրտինքին զուգահեռ,
իմ հարցին ի պատասխան,
բառերն ընկան շաղախի մէջ.
— Մեր շէնում դպրոցի տնօրէն էի։ Հադրութցի եմ։
Շոգը թանձրացնում է մեղքերը ժամանակի։
Աղաւնոն քանի կար, Հաքառուն ինքն իրեն
արդէն գտել էր, Continue reading “Վերջին Վարդավառը”
Արցախը հիմա բոլորի բերանում է՝
և հերոսի, և սրիկայի, և զոհի…
ժամանակի մէջ ամեն ինչ վերանում է,
ու նոր գաղափարներ են նետւում գրոհի։
Խաւարում վաղն ու գալիքը մեռնում են,
հորիզոնը հանգչում է բութ կրնկի տակ,
հազար տարուայ խոցերը կրկին յառնում են,
փոշի է կեանքը մեղքերի մէջ անյատակ։
Ընդդիմանում են զոհերն արդէն արթնացած, Continue reading “Բանաստեղծութիւններ”
Ստորեւ մեր ընթերցողին կը ներկայացնենք Վարդան Յակոբեանի բեղուն գրչի վերջին արգասիքներէն այս ամանորեայ մաղթանքը։
Հորիզոն գրական
Նոր տարին նոր ժամանակի ներկայութիւն է։
Այն վայրկեան առ վայրկեան գալիս է ու մեզ առնում իր մէջ։ Բայց նրա գալը մեզանով է պայմանավորուած, քանի որ վայրկեաններին կեանքի կոչողը մենք ենք, նրանցով տարի ստեղծողը մենք ենք, նաեւ բարու եւ լաւի, յոյսի (երբեմն՝ դառնութեան) ներարկողն ենք։ Continue reading “ՇՆՈՐՀՆԵՐԻ ԽՆԿԱՐԿՈՒՄՈՎ…”