Հորիզոն շաբաթաթերթի գրական յաւելուածը
Բանաստեղծութիւններ՝ չափածոյ կամ արձակ
«Դրամ չկայ»,
«Փող չկայ»,
«Էս՝ կեանք չի».
յետոյ ալ՝
«Էս երկիրը երկիր չի».
կրկնեցին
Հա կրկնեցին:
Գոց եղանք,
կշտացանք,
յագեցանք
նեղացանք
հիասթափեցանք.
—Օ՜ ուրեմն այն չէ, ինչ որ լսած էի,
այն չէ, ի՜նչով մեծցած էի…
խաբուա՞ծ էի… Continue reading “Բանաստեղծութիւններ”
Դպրոցական
տարիներուս
գրիչը շատ կը սիրէի.
մելանի բոյրը կը մղէր զիս
Հոտուըտալու զայն յաճախ.
գրիչը
այն ժամանակ
չափահաս ուսանողներու կալուածին պատկանող
սեփականութիւն կը համարէի։
Հիմա,
ամեն անգամ
գրենական պիտոյքներու խանութ մը երբ այցելեմ,
ես ինծի կ՚ըսեմ,
թէ գրիչն ու կաղամարը
ինչպէս մեր դպրոցի մեծահասակները
անրջաբոյր պատկերի մը խորքերուն մէջ մնացին։
Հիմա,
երբ կը գրեմ
բառերը կը հոտոտեմ։
Առաջին սէրս ձնծաղիկի պէս
Ձնհալի միջից մի անգամ ժպտաց,
Ինձ ոտից գլուխ մի անգամ չափեց
Եւ իսկոյն փակեց աչիկները թաց։ Continue reading “ԱՌԱՋԻՆ ՍԷՐՍ”
Ես մտածում եմ.
Կ՚անցնի մի շաբաթ,
Ու ես վերստին կը տեսնեմ նրան,
Ում հանդիպեցի առաջի՜ն անգամ,
եւ մի-երկու բառ փոխանակեցինք`
Չծանօթացած: Continue reading “Անծանօթուհուն”
Քու ժպիտիդ մէջ անցեալ, աչքերուդ մէջ երգ մը հին՝
Կրկին գտաւ իր հոգին,
Եւ քարացած հայեացքով սուզուեցաւ խորքն անցեալին՝
Փրկելու խենթ իր հոգին,
Ջերմ բարեւով համբուրեց կաթիլ մ’արցունք իր աչքին.
Վերադարձաւ իր հոգին,
Անվերադարձ այս կեանքի, թեքուելով դէպ անհունին՝
Խեղդեց ժպիտն իր հոգին:
Աշուն է։
Հասած եմ բնութեան մէջ,
ուր կանաչին մէջէն երանգներ կը ծլին
ու կեանքը գոյներո՜վ կը ցոլայ։
Հասած եմ խորհուրդին մէջ
ու կը փնտռեմ հին աշխարհը,
մանո՜ւկ հայեացքին
գաղտնիքները,
որոնք ապագայ առեղծուածին
ճանապարհը հիւսած էին
ու մտածումները,
որոնք կը թեւածէին
կեանքին բոլոր անկիւնները։ Continue reading “Մարմնացում եւ այլ բանաստեղծութիւններ”