Հորիզոն շաբաթաթերթի գրական յաւելուածը
Ծիան գիւղ եկաւ գարնանը, երբ գիւղի բերքատու ծառերը ծաղկել էին: Գիւղը նրան ծաղկունքով դիմաւորեց: Ամերիկայի փոշին թափ տուեց մեր տան շեմին ու ներս մտաւ: Արդէն 20 տարի էր անցել նրա առաջին այցից, բայց նա դեռ 20 տարեկանի խանդավառութիւն ունէր: Ամեն բան նոյնն էր, ամենակարեւորը՝ ժպիտը չէր փոխուել. դա այն ժպիտն էր, որով 20 տարի առաջ նա արեւի ջերմութիւն էր պարգեւում նկուղներից նոր դուրս եկած մանուկներին եւ ստիպում հաւատալ իրեն՝ արեւին: Continue reading “ԲՈԼՈՐ ԵՐԱԶԱՆՔՆԵՐԸ ԲԵՐՈՒՄ ԵՆ ՇՈՒՇԻ”
Շտապ օգնութեան մեքենան կանգ առաւ գիւղամիջում:
Մայրը երեխային ասաց. «Մի տես էն ի՞նչ մեքենայ է»:
Երեխան վազեց եւ յետ եկաւ, սարսափած նայեց մօր աչքերին ու ասաց.
«Մա՛մ, ես լսեցի, մեքենայի մէջ պապային են բերել… սպանուած»:
1994թ. Արցախ
Շարունակում եմ ընթերցողին ներկայացնել ազատամարտիկի յուշագրութիւնը, եւ եթէ դու, ընթերցող, տեսել ես պատերազմը, ուրեմն՝ դու էլ ես սրտով զգում ու շօշափում այս պատմութեան զարկերակը…
Պատերազմի անցած տեղերում ամայութիւն է մնացել: Այդ տեղերը մարդկանց սրտերում են, ոչ թէ հողի վրայ: Կիսատ մնացած մանկութեան, սիրոյ, երջանկութեան, երիտասարդութեան, անաւարտ երազանքների դժգոյն կերպարանքներ են թափառում այդ վայրերով, բայց մարդը չի հաշտւում, նա շարունակում է պայքարել պատերազմի թողած դատարկութեան դէմ, շարունակում է ապրել՝ հաւատալով, որ իր հոգու խրամատներում անպայման մի օր ծաղկելու են մանուշակները…
Խմբագիր
Բ. մաս
ՄԱՀՈՒԱՆ ՀԵՏ ԿԱՏԱԿԵԼՈՒ ԺԱՄԱՆԱԿԸ
Մեր՝ իմ, Դաւիթի, Արտիկի, Վալերիկի, Արտուրիկի ընկերութիւնն ամրացաւ կռիւներում: Մենք գիտէինք՝ իրար թիկունք ենք: Դէ, բացի այդ էլ, բոլորս էինք իրար թիկունք, որովհետեւ քիչ էինք ու հասկանում էինք՝ եթէ իրար թիկունք չլինենք, պատերազմը մեզ մէկ-մէկ կը պոկի, դէն կը շպրտի՝ առանց ափսոսանքի:
Continue reading “1994. Ծաղկած խրամատներ — Բ.”Յիշողութիւնս
աչքեր ունի,
Որոնք մնացել են
Տանս կիսաճաք պատերին
եւ ակնդէտ նայում են Continue reading “ՅԻՇՈՂՈՒԹԻՒՆՍ ԱՉՔԵՐ ՈՒՆԻ”
Դու ինձ կարող ես
Գտնել,
Հաւաքել,
Փնջել
Բառերիս, Continue reading “ԼՈՒՍԱԲԱՑ ԲԵՐ ՄԻ ՔԻՉ”
Յիշողութիւնս
աչքեր ունի,
Որոնք մնացել են
Տանս կիսաճաք պատերին
եւ ակնդէտ նայում են
Լռութեանս… Continue reading “ՅԻՇՈՂՈՒԹԻՒՆՍ ԱՉՔԵՐ ՈՒՆԻ”
Գիշերը յուշերիդ ստեղներն է սեղմում,
Եւ սենեակդ լցւում է քնքուշ նուագով.
Քնել չի՜ լինում…
Մի առ մի թերթում ես օրերիդ մատեանը,
Եվ արցունքիցդ աղօթք է կաթում.
Քնել չի՜ լինում…
Բառերդ հանգրուան են փնտրում
Եւ մեռնում են՝ թղթին չհասած .
Քնել չի՜ լինում…
Ճերմակ թղթին նկարում ես երազներդ Continue reading “ԿԱՐՕՏ եւ այլ քերթուածներ”
—Ձեր վիճակն այնքան էլ գովելի չէ,—ժպտում է:
Ժպիտը տկար է:
—Գիտեմ,— ժպտում է:
Եւս մէկ տկար ժպիտ: Continue reading “Ապրելու խոհեր եւ ճռռացող լռութիւն”
Պատերազմը կարծես թէ լռել էր կամ էլ՝այդպէս էր թւում…25 տարի առաջ…
Խոնաւ նկուղներից մէկիկ-մէկիկ դուրս էին գալիս մանուկներ, աչքերում՝ արեւի եւ լոյսի փափագ: Նրանք վախուորած դեպի երկինք էին նայում ու մտածում՝ յանկարծ օդում ինչ-որ «թռչող բան» չյայտնուի: Այնտեղ՝ նկուղում, նրանց ամիսներ շարունակ սաստում էին. «Յանկարծ դուրս չգաք, օդում շատ մեծ թռչուններ կան, նրանք մանուկներ են գողանում»: Continue reading “ՀԵՔԻԱԹՆԵՐԸ ՄՆԱՑԻՆ ՀԵՌՒՈՒՄ ԿԱՄ՝ ՄԱՆԿՈՒԹԻՒՆ, ՈՐ ՉՄԱՆԿԱՑԱՒ…”