Փողոցը

ԹԱՄԱՐ ՏՕՆԱՊԵՏԵԱՆ ԳՈՒԶՈՒԵԱՆ

Իրը չէ, իրմէ հետք մը չի տեսներ վրան. քար մը, ուր նստած ու երազներ հիւսած ըլլայ, ծառ մը, որուն վրայ գրած ըլլայ, ցանկապատ մը ուրկէ ցատկած կամ ինկած ըլլայ, անկիւն մը, ուր… կեանքէն պահուըտած ըլլայ։ Եօթը տարի առաջ բնակութիւն հաստատեցին իր ձախ թեւին վրայ. զայն կը բաժնէ մօտ քառասուն տուներու, զանազան թռչուն ու չորքոտանի արարածներու, ծառ ու ծաղիկներու հետ։ Ինչպէս Օնթարիոյի մէջ շատ փողոցներու անունները, այս մէկն ալ Լոնտոնի արուարձաններէն մէկուն անունը կը կրէ. Քրիքլուուտ։
Սկիւռ մը, գոհ իր առտուան արդիւնաբեր փնտռտուքէն, իրենց տան Continue reading “Փողոցը”

Անիծեալ պահը

Գէորգ Պետիկեան

Այդ առաւօտ, պ. Սուրէնն ու տիկ. Լուսինը ճիշդ որոշուած ժամուն արդէն բժիշկի շէնքի մուտքին էին: Շուտով մտան գրասենեակ ու մօտեցան սպասման սենեակին անկիւնը գտնուող փոքր պատուհանին, ուրկէ պաշտօնեայ աղջիկ մը իր սեղանին ետեւէն նախ լայն ժպիտով մը զիրենք դիմաւորեց: Ապա, «բարեւ-բարի լոյս»-ի սովորական փոխանակումներէն ետք, տիկ. Լուսին իր ամուսնոյն անունը հիւանդներու ներկայութեան էջին վրայ արձանագրեց, ու դառնալով պ. Սուրէնին, ցոյց տուաւ սենեակի պատին տակ շարուած աթոռներու Continue reading “Անիծեալ պահը”

Պարտիա

Լիանա Խաչատրեան

—Եա, էս կռիւ ես ուզու՞մ:
Պարոն Յովիկի զինուորը քայլ է անում: Սպառնում է իմ առաջ ընկած ձիուն: Ես գիտեմ, որ իմ գործը միայն ժամանակ ձգելն է: Պարոն Յովիկը միշտ յաղթում է:
Սենեակը, որտեղ նստած ենք, կուշտ-կուշտ լցուած է գունաւոր մատիտներով, թղթերով, ներկերով, խորանարդիկներով, Continue reading “Պարտիա”

ՇՆՈՐՀՆԵՐԻ ԽՆԿԱՐԿՈՒՄՈՎ…

ՎԱՐԴԱՆ ՅԱԿՈԲԵԱՆ

Ստորեւ մեր ընթերցողին կը ներկայացնենք Վարդան Յակոբեանի բեղուն գրչի վերջին արգասիքներէն այս ամանորեայ մաղթանքը։

Հորիզոն գրական

Նոր տարին նոր ժամանակի ներկայութիւն է։
Այն վայրկեան առ վայրկեան գալիս է ու մեզ առնում իր մէջ։ Բայց նրա գալը մեզանով է պայմանավորուած, քանի որ վայրկեաններին կեանքի կոչողը մենք ենք, նրանցով տարի ստեղծողը մենք ենք, նաեւ բարու եւ լաւի, յոյսի (երբեմն՝ դառնութեան) ներարկողն ենք։ Continue reading “ՇՆՈՐՀՆԵՐԻ ԽՆԿԱՐԿՈՒՄՈՎ…”

ԿՈՆՖԵՏՆԵՐԸ ՄՆԱՑԻՆ ՀԵՌՒՈՒՄ

ՀԵՐՄԻՆԷ ԱՒԱԳԵԱՆ

Հարցնում եմ.
—Կոնֆետ կ՚ուտե՞ս:
—Չէ՛, շատ եմ կերել, էլ չեմ ուզում:
—Բայց ե՞րբ ես կերել, չեմ նկատել:
—Հա՛, չես նկատել։
Յետոյ նայում եմ աչքերին: Աչքերի մէջ ամպեր կան, բայց նա փորձում է ժպտալ: Continue reading “ԿՈՆՖԵՏՆԵՐԸ ՄՆԱՑԻՆ ՀԵՌՒՈՒՄ”

ԲԱՅՑ ԴԱՐՁԵԱԼ ՀԱՅԱՍՏԱՆԸ ԿԸ ԿԱՐՕՏՆԱՅԻ…

Վահէ Թղլեան

Դէպի Հայրենիք առաջին այցելութիւնս չէր։
Յաճախ գտնուած եմ Հայաստան, բայց այս անգամուան նման զգացումներ ու յուշեր չեմ ունեցած։ Չեմ գիտեր ինչու այս անգամ տեսակ մը անբացատրելի շաղախուածութիւն կը զգամ Հայոց պատմութեան հետ:
Փորձենք հասկնալ ։ Continue reading “ԲԱՅՑ ԴԱՐՁԵԱԼ ՀԱՅԱՍՏԱՆԸ ԿԸ ԿԱՐՕՏՆԱՅԻ…”

Hey Brother

ՎԻԿՏՈՐԻԱ ՄԱՐԿՈՍԵԱՆ

Եղբօրս՝ Արտակին

Ձեռքիս ափը դնում եմ ափիդ։ Քո ձեռքում ափս էլ աւելի փոքր է երևում, քոնն՝ աւելի մեծ։ «Կը մեծանաս, ոչի՛նչ», — ծիծաղում ես՝ իմանալով, որ քեզանից մեծ եմ երկու տարի ու ինն ամսով։
Մայթերին աճող հաստաբուն ծառերի կողքին տնկուել են բարակ շիւեր, եղանակները՝ փոխուել ութ անգամ։ Մանր անձրև է տեղում. շուտով էլի Continue reading “Hey Brother”

ԵՐԳԻՆ ՀԵՂԻՆԱԿԸ ՉԷՐ ՍԽԱԼԱԾ…

ՎԱՀԷ ԹՂԼԵԱՆ

Մեծ սիրով կը կրկնեմ Արցախ իմ այցելութիւնս, այն մտերմիկ ու հարազատ մարդոց մօտ, որոնք միայն վստահութիւն կը ներշնչեն. ամուր կամքի տէր ու դիմացկուն հոգի, ընկրկիլ չիմացող, հայու պայքարող տեսակ մարդիկ:
Ինչքան երջանիկ եմ որ, հաց կիսած եմ իրենց հետ:

«Արցախն է մեզ կանչում…»
Պէտք էր անտեսել բոլոր արգելքներն ու դժուարութիւնները: Ու ամեն ոք Continue reading “ԵՐԳԻՆ ՀԵՂԻՆԱԿԸ ՉԷՐ ՍԽԱԼԱԾ…”

ԻՄ ԸՆԿԵՐ ԳԵՒՈՐԸ

ՊԵՏՐՈՍ ԱԲԱՋԵԱՆ

Մեր տան դիմաց՝ Ղուկասեան թիւ 9 շէնքի բակում մէկ յարկանի ախոռատիպ երկու կառոյց կար, որտեղ «Սանբակ» կոչուող ինստիտուտի լաբորատորիայի փորձերի համար ճագարներ և ծովային խոզուկներ էին աճեցնում: Տատիկս, որ մինչև Հայաստան ներգաղթելը իր ամբողջ կեանքում անասուններ էր պահել, ընդունուեց այնտեղ որպէս այդ կեդանիներին խնամող: Կենդանիները պահւում էին երկու յարկով շարուած վանդակների մէջ: Ինչքան յիշում եմ, այդ խեղճ կենդանիների Continue reading “ԻՄ ԸՆԿԵՐ ԳԵՒՈՐԸ”

ԲԱՆԱՍՏԵՂԾԸ

ԱՍՏՂԻԿ ԱԲՐԱՀԱՄԵԱՆ

Երեւանի բանտը. 1937։

Բանաստեղծը արթուն է՝ նստած բանտին խուցին մէջ. միայնակ։ Գիտէ, որ վաղը, ա՛յ վաղը, շունչը վերջնականապէս պիտի դադրի։ Արդէն ցաւերը շատցեր են, արդէն յուշերը կը տանջեն զինք իրենց առատութեամբ ու պայծառութեամբ… իսկ ինքը նստած է մութ ու ցուրտ վայր մը, շրջապատուած անախորժ բանտարկեալներով, որոնց գիշերային վշտալի կանչերը զինք խլացուցեր էին։
Ան կը կարծէ, որ շատ ուշ չէ օրուան մէջ։ Պատի երկու աղիւսներուն Continue reading “ԲԱՆԱՍՏԵՂԾԸ”